ریسه رفتن شیرخواران از مواردی است که شدیدا باعث وحشت و نگرانی والدین می شود. در چند سال گذشته ضمن معلوم شدن نقش آهن در فیزیوپاتولوژی این پدیده مطالعات متعددی نیز در درمان ریسه رفتن با تجویز آهن انجام گرفته است.در این مطالعه بالینی نتیجه تجویز خوراکی آهن با دوز 6 میلی گرم به ازا هر کیلو گرم به مدت 3 ماه در 28 شیرخوار مبتلا به حملات ریسه رفتن با سن متوسط 5/19 ماه بررسی گردید.در پایان سه ماه درمان با آهن در 75% بیماران مورد مطالعه حملات ریسه رفتن کاملا برطرف شده بود. در 14% بیماران بهبودی با کاهش حملات ریسه رفتن به میزان بیش از 50% و در 11% موارد بهبودی با کاهش حملات به میزان کمتراز 50% توسط والدین گزارش گردید. عدم پاسخ درمانی در هیچ کدام از کودکان مورد مطالعه وجود نداشت.

جهت بررسی تأثیر پیراستام بر حملات ریسه، 32 کودک طی یک دوره 6 ماهه در یک مطالعه کارآزمائی بالینی تحت بررسی قرار گرفتند. تشخیص حملات ریسه بر مبنای شرح حال، معاینه فیزیکی، نوار مغزی طبیعی و یافته¬های آزمایشگاهی گذاشته می¬شد. بر مبنای تصادف، به بیماران پلاسبو یا پیراستام داده شد. در هر دو گروه به موارد فقر آهن، آهن با دوز درمانی mg/kg 6-3 و در کودکان زیر 2 سال، آهن پروفیلاکسی mg/kg2-1 تجویز شد. پیراستام با دوز mg/kg 40 یکبار در روز (cc/kg 0.15 از محلول 33.3% ) و پلاسبو به میزان cc/kg0.15 برای 2 ماه تجویز شد. 16 بیمار پیراستام و 16 مورد پلاسبو دریافت داشتند. در کل، کنترل حملات ریسه در 88 درصد گروه دریافت کننده پیراستام و 100 درصد گروه دریافت کننده پلاسبو ملاحظه شد. کنترل قطعی حملات در 6.02% گروه پیراستام و 68.8% پلاسبو ملاحظه گردید. در دو گروه از نظر یافته¬های آزمایشگاهی تفاوت معنی¬داری با هم نداشتند. در مقایسه دو گروه دریافت کننده پیراستام و پلاسبو (آزمون 1.870 =2 chi ، 017=P) تفاوت معنی¬داری بین پیراستام و پلاسبو در کنترل حملات ریسه ملاحظه نشد.

حملات ریسه یک نوع سنکوپ در کودکان است که به طور شایعی در سالهای اول زندگی دیده می شود. اگرچه این حملات به مغز کودک آسیب جدی نمی رسانند اما در مواردی که شدید یا مکرر شوند مغز را در معرض هیپوکسی قرار داده و والدین را نیز نگران می کنند در این موارد پزشک می بایست به فکر درمان باشد. به همین منظور، این مطالعه با هدف تعیین تاثیر بالینی پیراستام بر حملات ریسه کودکان در بیمارستان قائم مشهد در سال 81-80 انجام پذیرفت. این مطالعه یک کارآزمایی بالینی کنترل دار با دارونما و دوسوکور بود. پیراستام یا دارونما بصورت تصادفی با دوز 40 میلی گرم به ازا کیلوگرم وزن بدن منقسم در دو نوبت روزانه به مدت دو ماه به کودکان داده شد. از بین 41 کودک (با سن کمتر از 6 سال) 21 نفر پیراستام و 20 نفر دارو نما دریافت کردند. تعداد حملات ریسه رفتن در دو ماه قبل و دو ماه بعد از شروع درمان که توسط والدین یادداشت گردیده بود با هم مقایسه شدند.در 19 نفر (5/90%) از کودکانی که پیراستام دریافت کرده بودند پاسخ خوب مشاهده شد در حالیکه در گروه دریافت کننده دارو نما در 8 نفر (40%) موارد کنترل حملات مشاهده شد (P=0.002). از بین کودکان مورد مطالعه، 10 کودک مبتلا به آنمی فقر آهن بودند که همزمان با تجویز دارو یا دارونما، آهن المانتال نیز دریافت کردند. بروز عوارض بالینی در دو گروه یکسان بود.پیراستام دارویی موثر در درمان حملات ریسه کودکان است که عوارض جانبی عمده نیز ندارد.

زمینه و هدف: حملات ریسه رفتن یکی از شایع ترین حملات تشنجی غیر اپی لپسی اطفال می باشند که در ظاهر بسیار وحشتناک بوده و ممکن است مانند یک تشنج به نظر آیند، اما عواقب خوش خیمی دارند. از آنجایی که حمله ریسه رفتن بسیار مشابه با برخی بیماری های مخاطره آمیز از جمله QT طولانی است، بررسی پارامترهای الکتروکاردیوگرافی علاوه بر معاینات بالینی و اطلاعات دموگرافیک در کودکان مبتلا به ریسه الزامی می نماید که این مطالعه بر همین مبنا صورت گرفته است. روش کار: در این مطالعه آینده نگر و مقطعی، 60 کودک مبتلا به حمله ریسه رفتن به عنوان گروه مورد (60=n) و 60 کودک سالم به عنوان گروه شاهد (60=n) که از لحاظ سن و جنس با گروه بیمار تقریبا همسان بودند به عنوان جامعه مورد مطالعه در نظر گرفته شد. ECG از تمام کودکان همراه با شرح حال حملات ریسه رفتن قبلی و اطلاعات دموگرافیک توسط یک پرسشنامه محقق ساخته در درمانگاه امیرکبیر گرفته شد. در نهایت، نتایج به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS V24 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: اکوکاردیوگرافی در همه کودکان مورد مطالعه (120=n) طبیعی بوده و هیچ گونه عارضه ای را نشان نداد. کودکان مورد مطالعه 69 دختر و 51 پسر بودند و میانگین سن در کودکان مبتلا به ریسه رفتن و گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت (05/0

نظر به این که حملات ریسه یکی از مشکلات نسبتا شایع در کودکان و از حالات مضطرب کننده برای والدین است و با توجه به تناقضات مطرح در رابطه بین کم خونی و درمان آهن در این حملات، این پژوهش به منظور تعیین رابطه شاخص های CBC با حملات ریسه انجام گرفت.این پژوهش یک مطالعه تحلیلی از نوع مورد شاهدی است که بر روی 86 کودک زیر 6 سال مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان شهید بهشتی و مطب خصوصی در شهر کاشان در سال 1378 صورت گرفت. تعداد 43 کودک با شرح حال حملات ریسه به عنوان گروه مورد و 43 نفر که به علل غیر از ریسه مراجعه کرده بودند در صورتی که بیماری آنها تأثیری روی یافته های CBC نداشت به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. بعد از مشابه سازی نسبی اطلاعات مربوط به افراد به اضافه یافته های CBC آنها در فرم اطلاعاتی ثبت و سپس یافته ها با استفاده از آزمون های آماری کای اسکوئر و آزمون دقیق فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.تحقیق نشان داد که میزان حملات ریسه در پسران 65.1 و در دختران 34.9 درصد بود. بیشترین میزان حملات ریسه با 58.1 درصد در کودکان 2-1 سال مشاهده گردید. در 74.4 درصد موارد حملات از نوع سیانوتیک بود. مدت حملات در اکثر موارد 2-1 دقیقه و از نظر تعداد 46.5 درصد از بیماران حداقل یک حمله در روز داشتند. از نظر یافته های CBC، کمبود مقادیر MCV ,MCV ,RBC نسبت به مقادیر نرمال در گروه مورد شایعتر از گروه شاهد و اختلاف مقادیر در دو گروه از نظر آماری معنی دار بود. در مورد تغییرات Hb و HCT اگر چه کاهش مقادیر آن در گروه مورد شایعتر از گروه شاهد بود لیکن اختلاف مقادیر دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود.تحقیق نشان داد کاهش تعداد RBC و مقادیر MCH ,MCV در کودکان مبتلا به حملات ریسه بیشتر از گروه شاهد بود. از اینرو انجام مطالعات تحلیلی و تجربی پیرامون تأثیر ترکیبات آهن بر روی یافته های CBC  و حملات ریسه توصیه می شود.

ریسه رفتن در کودکان (BHS)Brath Holding Spells از پدیده های نسبتاً شایع و قابل اهمیت در کودکان می باشد. اهمیت آن از جهت تظاهرات آن است که معمولا برای والدین کودک بسیار نگران کننده و پدیده ای است که قابل اشتباه با بیماری تشنج در کودکان می باشد. شیوع این پدیده مهم که در سنین 6 ماهگی تا دوسالگی است و سنین کم خونی فقر آهن درکودکان در همین سن می باشد این فکر را در ذهن تداعی می کند که می بایستی درجستجوی ارتباطی میان این دو مشکل باشیم.در این پژوهش 32 کودک مراجعه کننده به بیمارستان کودکان مفید تهران در طی یکسال که با تشخیص BHS  تحت درمان با آهن قرار گرفتند. و اثرات آن بر روی کاهش تعداد حملات ریسه در کودکان مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از بررسی حاکی از آن است که هر چه کودکان مبتلا به BHS دچار کمبود آهن بیشتری در بدن بودند اثرات درمان با آهن نیز بیشتر و بیشتر بوده است. این بررسی یک راه حل درمانی جدید برای کودکانی که تاکنون روش درمانی خاصی برای کنترل حملات ریسه در آنها نداشته ارایه می دهد و پدیده BHS می تواند به عنوان یک کلید تشخیصی برای پی بردن به فقر آهن در کودکان مورد توجه قرار گرفته و مورد شناسایی و تحت درمان قرار گیرند.

ریسه رفتن در کودکان یا حملات Breath Holding Spells (BHS) از پدیده های شایع و مهم از نظر تشخیصی در کودکان می باشد.جهت بررسی اثرات درمانی آهن بر روی حملات ریسه رفتن، 35 کودک با این حملات، شامل 19 پسر و 16 دختر بین سنین 3 تا 60 ماه با حداکثر سن شروع 6 الی 24 ماه، پس از آزمایشات اولیه تحت درمان 3 ماهه آهن خوراکی قرار گرفتند. 31 کودک دچار حملات سیانوتیک و 3 نفر حملات pallid و یک نفر حمله مختلط داشت. تعداد حملات ریسه رفتن کودکان توسط مادر ، قبل و بعد از شروع درمان ثبت گردید. پاسخ درمانی کامل در 24 نفر، پاسخ مناسب در 9 نفر، پاسخ ضعیف در یک نفر و عدم پاسخ در یک نفر مشاهده گردید که بر اساس وجود فقر آهن در دستجات مختلف قرار گرفتند.در این بیماران، 14 نفر دچار آنمی فقر آهن و 20 نفر دارای کمبود ذخایر آهن و فقر آهن بودند و تنها یک نفر بدون آنمی مشاهده گردید. در این میان تنها 2 کودک آهن تکمیلی را بطور مرتب و 3 نفر نامرتب و 30 نفر هیچگونه آهن تکمیلی دریافت نکرده بودند. ولیکن، تفاوت واضحی در پاسخ درمانی بین گروههای مختلف مشاهده نشد و به نظر می رسد درمان با آهن در کلیه بیماران اثر بسزایی در کاهش حملات داشته است.

در این بررسی، گیاهان خودروی منطقه ریسه و پاقلعه از توابع شهرستان شهربابک واقع در استان کرمان جمع آوری و شناسایی شد. این منطقه در حدود 60 کیلومتری شمال شرق شهربابک و 300 کیلومتری غرب شهر کرمان قرار گرفته است. مساحت این منطقه در حدود 40000 هکتار و ارتفاع متوسط آن از سطح دریا 2300 متر است. همچنین، این منطقه از مناطق خشک و کوهستانی محسوب می شود و در ناحیه ایرانی - تورانی قرار دارد و از نظر سیمای پوشش گیاهی، استپ یا بوته زاری و گیاه غالب آن، درمنه دشتی است. حدود 1000 نمونه گیاهی از این منطقه جمع آوری و شناسایی گردید. در مجموع، 205 گونه گیاهی متعلق به 41 تیره و 151 جنس تشخیص داده شد که از این میان 37 تیره، 132 جنس و 182 گونه متعلق به دولپه ای ها و 4 تیره، 19 جنس و 23 گونه مربوط به تک لپه ای ها بودند. بزرگترین آن ها تیره کاسنی با 33 گونه و بزرگترین جنس، جنس گون با 16 گونه بود. همچنین، 9 گونه نادر، 33 گونه بوم زاد و 13 جنس تک گونه ای در این منطقه شناسایی شد. 86 درصد گونه های مطالعه شده از نظر جغرافیای گیاهی متعلق به ناحیه ایرانی - تورانی هستند. اشکال زیستی این منطقه 45.5 درصد همی کریپتوفیت، 34.5 درصد تروفیت، 9.5 درصد کامفیت، 5.5 درصد ژئوفیت و 5 درصد فانروفیت هستند.

جهت بررسی ریسه (Breath holding spell BHS) و عوامل زمینه ساز آن، 47 کودک طبی یک دوره 9 ماهه در یک مطالعه آینده نگر، مورد مطالعه قرار گرفتند. تشخیص ریسه توسط شرح حال طبی، معاینه توسط متخصص، نوار مغزی، نوار قلب و آزمایشات پاراکلینیک بوده است. چهار کودک به دلیل داشتن امواج حمله ای صرعی در نوار مغزی، از مطالعه خارج شدند. چهل و سه کودک با متوسط سن 18.4 ماه و نسبت جنسی 1.15 مورد مطالعه قرار گرفتند که شروع حملات ریسه در %77 از آنها در سن زیر 12 ماهگی بوده است. سابقه خانوادگی ریسه در منسوبین درجه یک را %51 موارد گزارش نمودند. سی درصد کودکان دارای والدین با نسبت خانوادگی بودند. شایعترین نوع ریسه، کبود (%79.1) و سپس سفید (%11.6) و مخلوط (%9.3) بود. درد و عصبانیت، شایعترین عوامل شروع کننده بودند. هفتاد و هشت درصد کودکان مبتلا به فقر آهن و %53 مبتلا به کم خونی فقر آهن بودند.